strukturalne zaburzenie zdolności matematycznych, mającym swe źródło w genetycznych tj. wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim anatomiczno-fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych. (L.Košč, 1974)

rodzaj dyskalkulii rozwojowej, przejawia się zaburzeniem umiejętności słownego wyrażania pojęć i zależności matematycznych, takich jak oznaczanie liczby i kolejności przedmiotów, nazywanie cyfr i liczebników oraz symboli działań.

specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu rozpoznaje się u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanych nieprawidłowym funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego.
(jednostka chorobowa F89 wg klasyfikacji ICD-10)

W literaturze europejskiej podaje się, że dzieci te stanowią ok. 10-15% uczniów, w tym ok. 4% to przypadki głębokiej dysleksji (wg międzynarodowych klasyfikacji chorób ICD-10, DSM-IV). Badania w Polsce określają odsetek dysleksji na poziomie 9-10% (Bogdanowicz, Jaklewicz 1968-1982). Coraz częściej spotykane jest stosowanie terminu dysleksja rozwojowa dla określenia syndromu specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania, tj. dysleksji, dysgrafii i dysortografii.

specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter i sylab, pisanie liter i cyfr zwierciadlanie.
Należy do zespołu zaburzeń określanego mianem dysleksji rozwojowej.

Spowodowana uszkodzeniem ośrodków i dróg unerwiających narządy mowne w wyniku czego powstają zaburzenia kontroli i koordynacji czynności mięśni biorących udział w artykulacji. Prowadzi to do trudności w artykułowaniu głosek i zaburzeń czynników prozodycznych wypowiedzi (zwolnione tempo mówienia, zmiany natężenia głosu, itp.). Dyzartria występuje najczęściej w przypadku tzw. mózgowego porażenia dziecięcego.

Według miejsca uszkodzenia wyróżnia się dyzartrię: korową, rzekomoopuszkową, opuszkową, móżdżkową, podkorową.

Według objawów można wyodrębnić postać:

Specjalistyczna metoda umożliwiająca regulację częstotliwości bioelektrycznej czynności mózgu (fal mózgowych) za pomocą sprzężenia zwrotnego, które jest celowaną dokładą informacją o nastrojeniu mózgu. Metoda wykorzystywana do wzmocnienia pożądanej aktywacji systemu nerwowego, szczególnie przydatna w treningu koncentracji uwagi, samokontroli, niwelacji stanów impulsywności i nadpobudliwości psychoruchowej, polepszenia osiągnięć intelektualnych, lepszej prezentacji nauczonego materiału. Stosowana w zaburzeniach snu, w stanach lęków nocnych, moczenia nocnego, pomaga w naprawie zaburzeń rozwoju mowy oraz specyficznych zaburzeń procesu uczenia się (dysleksji, dyskalkulii itp.).