specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu rozpoznaje się u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanych nieprawidłowym funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego.
(jednostka chorobowa F89 wg klasyfikacji ICD-10)

W literaturze europejskiej podaje się, że dzieci te stanowią ok. 10-15% uczniów, w tym ok. 4% to przypadki głębokiej dysleksji (wg międzynarodowych klasyfikacji chorób ICD-10, DSM-IV). Badania w Polsce określają odsetek dysleksji na poziomie 9-10% (Bogdanowicz, Jaklewicz 1968-1982). Coraz częściej spotykane jest stosowanie terminu dysleksja rozwojowa dla określenia syndromu specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania, tj. dysleksji, dysgrafii i dysortografii.

Specjalistyczna metoda umożliwiająca regulację częstotliwości bioelektrycznej czynności mózgu (fal mózgowych) za pomocą sprzężenia zwrotnego, które jest celowaną dokładą informacją o nastrojeniu mózgu. Metoda wykorzystywana do wzmocnienia pożądanej aktywacji systemu nerwowego, szczególnie przydatna w treningu koncentracji uwagi, samokontroli, niwelacji stanów impulsywności i nadpobudliwości psychoruchowej, polepszenia osiągnięć intelektualnych, lepszej prezentacji nauczonego materiału. Stosowana w zaburzeniach snu, w stanach lęków nocnych, moczenia nocnego, pomaga w naprawie zaburzeń rozwoju mowy oraz specyficznych zaburzeń procesu uczenia się (dysleksji, dyskalkulii itp.).